Ο άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερα «φλύαρο» ον. Πολλές φορές πιο φλύαρο κι απ’ ό,τι τον συμφέρει να είναι. Γιατί; Γιατί δεν μιλάει μόνον με το στόμα. «Μιλάει» ολόκληρος και αυτό είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Η γλώσσα του σώματος είναι «μαρτυριάρα» ακόμα κι όταν η σκέψη είναι απόλυτα εχέμυθη. Η γλώσσα του σώματος αποκαλύπτει απώτατες ή απόκρυφες σκέψεις, οι οποίες δεν εξωτερικεύονται, είτε γιατί δεν πρέπει είτε γιατί δεν συμφέρει. Αυτό το χαρακτηριστικό του ανθρώπου δεν θα μπορούσε να ξεφύγει της «προσοχής» της λαϊκής σοφίας και από εκεί προέρχεται και το γνωστό …»θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει».
Όλοι μας είδαμε τον Τσίπρα στις ανακοινώσεις του μετά το πέρας των εκλογών. Ο άνθρωπος ήταν απόλυτα ευτυχής και το «φώναζε» με όλο του το σώμα. Δεν υπήρχε στο βλέμμα του η «σκιά», που συνήθως υπάρχει σε μια χαρά, όποια κι αν είναι αυτή. Η «σκιά» μιας απώτατης σκέψης, που, ακόμα και μέσα στη χαρά, «βλέπει» δυσάρεστα πράγματα. Η «σκιά» αυτού που νίκησε στιγμιαία και γνωρίζει ότι την επόμενη μέρα θα έρθει αντιμέτωπος με νέες προκλήσεις. Η «σκιά» αυτού, που επιβίωσε σήμερα, αλλά δεν έχει εξασφαλίσει την επόμενη μέρα. Η «σκιά» του οποιουδήποτε κερδίζει μια μάχη, αλλά που συνεχίζει να συμμετέχει σε έναν πόλεμο, που γνωρίζει ότι δεν έχει τελειώσει.
Η χαρά του Τσίπρα ήταν τέλεια και το έδειχνε. Ήταν η χαρά αυτού, που δεν είχε δεύτερες και δυσάρεστες σκέψεις. Ήταν η χαρά αυτού, που κέρδισε τον «πόλεμο». Ήταν η χαρά αυτού, που πέτυχε τον απόλυτο στόχο του. Αυτού, που δεν έχει ανώτερο στόχο να πετύχει. Αυτή η «σκιά» έλλειπε από το βλέμμα του Τσίπρα. Η «σκιά», που υπήρχε στους άλλους πανηγυρίζοντες. Η «σκιά», που υπήρχε στη χαρά του Παπανδρέου, η οποία είχε σχέση με την επόμενη μέρα της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών. Η «σκιά», που υπήρχε στη χαρά του Καρατζαφέρη, η οποία είχε σχέση με την αποτυχία του στην κατάκτηση του απόλυτου στόχου.
Στη χαρά του Τσίπρα δεν υπήρχε καμία «σκιά». Αυτό ακριβώς αποκάλυψε το «φλύαρο» σώμα του Τσίπρα. Αποκάλυψε τον πραγματικό του στόχο. Τον στόχο της ζωής του μέσα από την επιλογή της πολιτικής που ακολούθησε. Στόχος του ήταν να «διοριστεί» στο δημόσιο. Η γνήσια και «ανόθευτη» χαρά του μπορεί να συγκριθεί μόνον με τη χαρά ενός φουκαρά, που διορίζεται στο δημόσιο. Αυτού, που πεινούσε και ονειρευόταν κάποτε να μην πεινάει και στην ιδανικότερη περίπτωση να το πετυχαίνει με αργομισθία.
Αυτό πέτυχε ο Τσίπρας. Γι’ αυτό χαιρόταν. Στις τελευταίες εκλογές κατάφερε και αποκαταστάθηκε. Έλυσε το βιοποριστικό του πρόβλημα. Δεν θα τον απασχολήσει ξανά το οικονομικό. Έγινε βουλευτής και άρα ένας υψηλόμισθος δημόσιος «υπάλληλος» των χιλιάδων ευρώ. Όνειρό του ήταν να ζήσει κι αυτός με τη σειρά του την εύκολη ζωή του προκατόχου του. Να γίνει Αλαβάνος στη θέση του Αλαβάνου. Να γίνει παράσιτο στη θέση του παρασίτου. Τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα «φορτία», που τον περιμένουν ως πολιτικές «υποχρεώσεις», είναι τα καθήκοντα της καθημερινότητας ενός υπαλλήλου.
Οι πολιτικές του βλέψεις περιορίζονται στην «αυλή» του Σύριζα. Δεν θα ξεφύγει ποτέ από αυτήν και δεν θέλει να ξεφύγει. Δεν έχει άγχος για τη πολιτική του «παραγωγή» και άρα για την απόδοσή του, γιατί απλούστατα δεν θα κληθεί να κυβερνήσει ποτέ. Δεν θα στοχεύσει ποτέ εκεί. Γι’ αυτόν τον λόγο ανακοίνωνε με ιδιαίτερη χαρά αυτά τα οποία έπρεπε να τον θλίβουν ως αρχηγό ενός κόμματος, το οποίο για μια ακόμα φορά υπέστη συντριπτική ήττα.
Είναι λόγος θλίψης για ένα κόμμα —με μόνιμη παρουσία στο πολιτικό σκηνικό— ν’ αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Είναι λόγος θλίψης για ένα κόμμα με «ευκαιρίες» δεκαετιών, δημόσιο χρήμα, κρατικές θέσεις και όλα τα ΜΜΕ στη διάθεσή του, να περιμένει να μάθει το αποτέλεσμα των εκλογών, για να δει όχι αν νίκησε, αλλά αν επιβίωσε. Αυτού του κόμματος αρχηγός είναι ο ανόθευτα χαρούμενος Τσίπρας. Ο Τσίπρας, ο μέγας «700πατερούλης».
Ο Αλέξης και βέβαια και η οικογένειά του δικαιούνται να είναι τα απόλυτα πρότυπα της εποχής μας. Ο καθένας από αυτούς —στο επίπεδό του— μπορεί να γίνει πρότυπο για τους υπόλοιπους Έλληνες. Ο Αλέξης μπορεί να γίνει πρότυπο για τα εκατομμύρια νέων, οι οποίοι σήμερα ταλαιπωρούνται από την ανεργία, τη φτώχεια και την ανασφάλεια. Η οικογένειά του μπορεί να γίνει πρότυπο για τις εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, οι οποίες έχουν μικρά παιδιά και πρέπει να τους προσφέρουν έναν «βατό» δρόμο προς την επιβίωση. Πρότυπο «επιτυχίας» για τη σύγχρονη εποχή. Η τρανταχτή απόδειξη όλων όσων ο Αλέξης ισχυρίζεται και προτείνει στη γενιά των 700. Στην άνεργη γενιά των νέων, που θέλει να πετύχει και δεν γνωρίζει πώς να το κάνει.
Θα ξεκινήσουμε με την οικογένειά του, για να καταλάβει ο αναγνώστης — και κυρίως ο φτωχός και χωρίς «μέσα» αναγνώστης — τι σημαίνει «σωστός» οικογενειακός προγραμματισμός. Μια μέση ελληνική οικογένεια χρησιμοποιεί τα μέσα και τις «άκρες» της, για να δώσει ένα αρχικό κεφάλαιό στο παιδί της, ώστε να ξεκινήσει την πορεία του. Του δίνει «μαγιά», ώστε να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση. Τι είχε ως δυνατότητα η οικογένεια του Τσίπρα; Επαφές με τη διαπλοκή των εργολάβων, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και καναλάρχες. Υποχρεώσεις, συνεργασίες και φιλίες δεκαετιών «εξαργυρώθηκαν», για να βοηθηθεί το «παιδί». Από εκεί και πέρα με λίγα καδρόνια, λίγες πέτρες και μερικές σπασμένες τζαμαρίες κατόρθωσε και έβαλε τον Τσίπρα μέσα στα σπίτια μας.
Το παιδί με τα μέσα της οικογένειας πήρε μια καλή «προκαταβολή». Μπήκε μέσα στα σαλόνια μας και έστησε τον μικρό και ταπεινό του «πάγκο». Αυτό όμως δεν αρκούσε. Αυτό ήταν το αρχικό κεφάλαιο και η οικογένειά του τον ήθελε μεγαλοεπιχειρηματία. Ο Τσίπρας τη δικαίωσε, γιατί ήταν «καλό» παιδί. Δεν θα αρκούνταν στον «πάγκο». Ήταν θέμα χρόνου ν’ αγωνιστεί για την επέκταση. Ο χρόνος επιβεβαίωσε τον οικογενειακό σχεδιασμό και τώρα είναι «μαγαζάτορας». Είναι αρχηγός ενός κόμματος της Βουλής. Ο μικρός «πάγκος» μέσα σε λίγα χρόνια έγινε γωνιακό «μαγαζί». Από τους πιο επιτυχημένους «επιχειρηματίες» κάτω των σαράντα.
Ο Τσίπρας απέδειξε με την προσωπική του πορεία ότι μπορεί να πετύχει κάποιος με τις «συμβουλές» του. Μπορεί κάποιος να πετύχει με έναν καλό επαγγελματικό «προσανατολισμό» και την ανάλογη επιλογή των σπουδών, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε τη σπουδαιότητα της οικογενειακής υποστήριξης. Απλά πράγματα. Ο Τσίπρας έχει εξασφαλίσει μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να έχει δουλέψει ούτε μία ολόκληρη ημέρα. Το μόνο που έχει κάνει στη ζωή του είναι να περιφέρει τη σάρκα του στην περιοχή των Εξαρχείων και σε κάποια «διαπλεκόμενα» γραφεία. Είναι ίσως ο μόνος Έλληνας πολιτικός, ο οποίος πραγματικά μερίμνησε για το πολιτικό «προφίλ» κυριολεκτικά. Χωρίστρα, βλέμμα και «επαναστατική» μαγκιά. Τίποτε άλλο. Απολύτως τίποτε.
Θεωρητικά ο Τσίπρας σπούδασε στο Πολυτεχνείο και ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ. Πρακτικά «σπούδασε» ΚΝΕ και απλά το έκανε στις εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου. Θα μπορούσε τις ίδιες «σπουδές» να τις κάνει και στις εγκαταστάσεις της Παντείου, της Ιατρικής κλπ.. Οι βασικές του «σπουδές» όμως ήταν η ΚΝΕ. «Σταλινισμός», «γκαγκεμπιτισμός», «χαφιεδισμός», «προβοκατορισμός» …ήταν μερικά από τα βασικά μαθήματα «κορμού». Απλά, ως επιλογή, λόγω εγκαταστάσεων, έμαθε και λίγη στατική, όπως θα μπορούσε να μάθει μακροοικονομία ή ανατομία, αν «σπούδαζε» σε άλλες εγκαταστάσεις. Όταν οι μηχανικοί συμφοιτητές του μάθαιναν NQM, ο Τσίπρας μάθαινε KGB. Για την επιτυχία και τους καλούς βαθμούς στα «δευτερεύοντα» μαθήματα φρόντιζε η Πανσπουδαστική.
Τι σημαίνει στην πραγματικότητα να σπουδάσεις «ΚΝΕ»; Να πάρεις την εφαρμοσμένη τεχνογνωσία τού να ζεις απροβλημάτιστα μέσα από τη διαχείριση των προβλημάτων των άλλων. Να ζεις ως επώνυμος και προπάντων πλούσιος, διαχειριζόμενος τα προβλήματα άσημων και φτωχών. Να μάθεις να ζεις ως πλούσια «μοιρολογίστρα» στις «κηδείες» των «άλλων». Να μάθεις να ρεύεσαι στις ντάτσες, όταν απ’ έξω οι οπαδοί σου πεινάνε. Αυτή είναι η «τεχνογνωσία», που δίνει η ΚΝΕ. Η τεχνογνωσία του «νομπελίστα» Λένιν. Η τεχνογνωσία του «πρύτανη» Στάλιν.
Από εκεί και πέρα, μετά το πέρας των «σπουδών», ο καθένας επιλέγει πού θα στήσει το «μαγαζί» του και τι θα χρησιμοποιήσει ως κεφάλαιό του. Όλοι οι μηχανικοί μαθαίνουν την ίδια στατική και την ίδια αντοχή υλικών, αλλά, όταν βγαίνουν στην αγορά, δεν κάνουν τα ίδια πράγματα. Με τις ίδιες γνώσεις από το ίδιο Πολυτεχνείο άλλος φτιάχνει γέφυρες και άλλος σπίτια. Δεν έχει σημασία αυτό. Η γνώση «μπαίνει» εκεί όπου συμφέρει τον ιδιοκτήτη της να τη βάλει.
Αυτό έκανε κι ο Τσίπρας. Έμαθε την τεχνογνωσία τού πώς να γίνεσαι «πατερούλης» εργατών και όταν βγήκε στην αγορά επέλεξε την «εξειδίκευσή» του. Δεν ήθελε να μπει στην κορεσμένη από το ΚΚΕ αγορά των «εργατοπατέρων». Διάλεξε νέα κι ακόμα πιο προχωρημένη «αγορά». Διάλεξε την αγορά της γενιάς των άνεργων και πτυχιούχων των 700 ευρώ. Προσπάθησε να εμφανιστεί σαν «πατερούλης» της. Με την καλή «τεχνογνωσία», που πήρε από την ΚΝΕ, ήταν εύκολο να το καταφέρει. Ως γνήσιος σταλινικός «ξεκαθάρισε» το τοπίο στον ανταγωνισμό και ανέλαβε επικεφαλής. Ως γνήσιο παιδί του Στάλιν «διορίστηκε» από τον Αλαβάνο στη θέση του και μετά τον «έφαγε».
Όλα αυτά δεν είναι «τυχαία». Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει κάνει καλές «σπουδές». «Σπουδές», που δεν θα τον αφήσουν ποτέ να πεινάσει. Ό,τι κι αν προκύψει στο επαγγελματικό του μέλλον, αυτός τη γνωρίζει τη φάμπρικα. Ακόμα κι αν αποτύχει στην «αγορά» που επέλεξε, δεν τον «φοβόμαστε». Θα τη βρει την άκρη. Η «τεχνογνωσία» που πήρε είναι άριστη.
Ακόμα κι να τον διώξουν από τον Σύριζα, θα επιβιώσει. Αρτιμελής είναι, μπορεί ν’ αναλάβει να διαχειριστεί τα συμφέροντα των κουτσών. Πού θα βρουν οι κουτσοί καλύτερο εκφραστή; Έναν γνήσιο «επαναστάτη», να προστατεύσει τα συμφέροντά τους; Αν γίνει ποτέ η επανάσταση των φτωχών κουτσών, τότε ο Τσίπρας θα είναι ο πλούσιος και αρτιμελής «επαναστάτης», που θα την πυροδοτήσει. Αντί «Τσε», θα έχουμε «Τσι». «Viva κουτσοChi».
Αυτός ο άνθρωπος των παλαιών κατεστημένων και των κομματικών μέσων έρχεται σήμερα και παριστάνει τον εκφραστή της ανανέωσης και της αξιοκρατίας. Αυτός ο άνθρωπος, που, ελέω διαπλοκής και εργολαβικών συμφερόντων, εξασφάλισε το πλούσιο «παντεσπάνι» της εξουσίας, είναι αυτός ο οποίος φιλοδοξεί σήμερα να οδηγήσει τους φτωχούς νέους εναντίον της εξουσίας. Ένα νεαρό στη βιολογική ηλικία κορμί, το οποίο περιβάλλει μια υπέργηρη —σε βαθμό σήψης— σταλινική ψυχή. Αυτό ακριβώς είναι ο Τσίπρας. Ένας μεταμφιεσμένος «δεινόσαυρος» του παρελθόντος. Ένας σταλινικός Dorian Gray.
Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν το «σώμα» του ήταν «φλύαρο». Τον αποκάλυψε, γιατί δεν μπορούσε να κρύψει τη χαρά του. Δεν μπορούσε να μην «φωνάξει» δυνατά. «Μαμά, μπαμπά, σώθηκα, βολεύτηκα, τα καταφέραμε». Ζήτω ο Στάλιν και οι «πατέντες» του. Αν η επιτυχία της βουλευτικής έδρας έμοιαζε με την τελετή των Όσκαρ, θα μαθαίναμε και ποιους θα ευχαριστούσε. Θα ευχαριστούσε την οικογένειά του και όλους όσους συνετέλεσαν στην επιτυχία του. Σίγουρα τον κύριο Μπόμπολα, τον κύριο Λαμπράκη, τους γνωστούς-«αγνώστους», τους παρακρατικούς, τον Λαζόπουλο, αλλά και τους φίλους Αμερικανούς για την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.
Από εδώ και στο εξής ο Τσίπρας θα πρέπει να δείξει «έμπρακτα» την ευγνωμοσύνη του σε όλους αυτούς. Θα πρέπει να δώσει τις «αντιπαροχές» του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο κύριος Αλέξης με τον μισθό των δύο περίπου εκατομμυρίων δραχμών τον μήνα θα ξανανοίξει τα σεντούκια του, για να βγάλει από μέσα τα ρούχα της δουλειάς. Τα ρούχα, που φορούσε στο Πανεπιστήμιο, όταν ήταν μέλος της Πανσπουδαστικής. Τα ρούχα, που φορούσε όταν «σερνόταν» στα Εξάρχεια, κάνοντας τη σταλινική «διατριβή» του. Τα Armani και τα Versace θα τα αφήσει στην άκρη για τα Debate, τις προεδρικές δεξιώσεις και τα «γαμπρίσματα». Λογικό είναι. Άλλα τα ρούχα της δουλειάς, που αποτυπώνουν την «ιδεολογία» μας και άλλα τα ρούχα της προσωπικής μας ζωής, που αποτυπώνουν το «πορτοφόλι» μας. Με άλλα ρούχα ψάχνουμε συνοδοιπόρους οπαδούς και με άλλα ψάχνουμε γκόμενες.
Με αυτά τα ρούχα της διάσημης «γραμμής»-Παπαρήγα θα προσπαθήσει να εμφανιστεί σαν όμοιος με τους εξεγερμένους ανέργους όλων των ειδών. Όλους αυτούς, οι οποίοι θα κουβαλήσουν με το ταπεινό και μικρό προσωπικό τους «κουβαδάκι» το «νερό» που χρειάζεται, για να γυρίσει ο «μύλος» της εξουσίας. Ο «μύλος» των αφεντικών του Τσίπρα, οι οποίοι έχουν συμφέρον από νέες ταραχές τον Δεκέμβριο. Να κάνουν και απόσβεση εξόδων τα αμερικανοβρετανικά τηλεοπτικά συνεργεία, που θα σπεύσουν στην Αθήνα εκείνη την εποχή.
Ποσό, το οποίο μπορεί μέχρι τότε και να έχει αυξηθεί με υπογραφή και του ιδίου του Τσίπρα, εφόσον ηγείται ενός κόμματος, το οποίο αποδεδειγμένα ψηφίζει θετικά για οτιδήποτε αφορά τις αυξήσεις των μισθών και των προνομίων των βουλευτών. Έχει άλλωστε και ιδεολογικό «άλλοθι» για ό,τι κάνει. Οι εργαζόμενοι πάντα πρέπει να παίρνουν όσα περισσότερα μπορούν. Τι φταίνε αυτοί που μπορούν; Θα πάρουν αυτοί πρώτα για τους εαυτούς τους και μετά θα «φροντίσουν» να πάρουν και οι άλλοι. «Όσα περισσότερα μπορούν». Θεμιτό είναι για τους εργαζόμενους. Αν τώρα οι υπόλοιποι δεν τα καταφέρνουν εξίσου καλά με τα μέλη της «φυλής» του Σύριζα, δεν πειράζει. Την άλλη φορά. Στα επόμενα «Δεκεμβριανά».
Οι νέοι, που σήμερα αντιδρούν, πρέπει ν’ ανοίξουν τα μάτια τους. Είναι υποχρεωτικό, πριν πάρεις την απόφαση να «πολεμήσεις», να έχεις μια εικόνα του πεδίου της μάχης. Πρέπει να γνωρίζουν ποιοι είναι όμοιοί τους και ποιοι όχι. Πρέπει να γνωρίζουν ποιοι έχουν κοινά προβλήματα με τους ίδιους και ποιοι δεν έχουν καθόλου προβλήματα, όπως ο Τσίπρας. Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι τρώνε και πίνουν με τους «άλλους» και κάθε φορά που τους βολεύει αλλάζουν «στρατόπεδο». Όλοι αυτοί, που στις τσέπες τους δεν θα έχουν ούτε κέρμα για το μετρό, ας σκεφτούν με ποιον θα «βαδίσουν» προς το μέλλον. Ας σκεφτούν σε ποιον δίνουν τη δυνατότητα να τους εκφράσει. Ας σκεφτούν σε ποιον δίνουν τη δυνατότητα να «τρυπώσει» ανάμεσά τους.
Όλοι αυτοί οι νέοι, που εργάζονται χωρίς ασφάλεια, ας σκεφτούν ότι ο Τσίπρας με άλλη μια θητεία —που θα του προσφέρουν οι ίδιοι— θα έχει εξασφαλίσει ακόμα και τη σύνταξή του. Από τώρα γνωρίζει ότι όχι απλά θα εξασφαλίσει σύνταξη, αλλά θα εξασφαλίσει την πλούσια σύνταξή του. Θα εξασφαλίσει την άνεση του Αλαβάνου, που βλέπει από την Πεντέλη το «ποίμνιό» του. Θα εξασφαλίσει την άνεση των σταλινικών «επαναστατών» να βλέπουν τα «ποίμνια» ν’ αγωνίζονται, πίνοντας το παλιό κρασί τους, τρώγοντας το ρώσικο χαβιάρι τους και καπνίζοντας το κουβανικό πούρο τους.
Λίγο «σπρώξιμο» ρε παιδιά. Τι ζητάει ο φουκαράς ο Τσίπρας; Λίγες φασαρίες τον «Δεκέμβρη», για να τον «ξανασπρώξουν» τα αφεντικά του και στις επόμενες εκλογές, ώστε να εξασφαλίσει το παιδί από τώρα τη σύνταξή του. Να μην κακοπέσει στα γεράματά του. Να μπορούν, παρέα με τον Παπαδημούλη ή τον Ψαρριανό, ν’ ασχοληθούν απερίσπαστοι με τα προβλήματα των φτωχών, της οικολογίας και των Σκοπιανών. Να μπορούν αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι …είναι καλύτερα να είσαι πλούσιος και επαναστάτης, παρά φτωχός και μαλάκας, να εξασφαλίσουν πολλούς από τους δεύτερους, ώστε να έχει απόδοση η δική τους πλουσιοπάροχη «επαναστατική» επιλογή.
Αυτοί οι νέοι πρέπει να δούνε ποιοι θα σπεύσουν να τους «αγκαλιάσουν» στα «Δεκεμβριανά», τα οποία από τώρα προετοιμάζονται από ξένες μυστικές υπηρεσίες και το τοπικό παρακράτος. Πριν αρχίσουν αυθόρμητα ν’ «αγκαλιάζουν» τον σύντροφο Τσίπρα, καλό είναι να του ρίξουν μια δεύτερη «ματιά». Ας ξεκινήσουν από τα βασικά. Ας δούνε με ποιους θα είναι «παρέα», όταν θα επιχειρήσει να τους ξαναπλησιάσει, γιατί το πιο πιθανό είναι να συνοδεύεται από παρακρατικούς και ασφαλίτες στην αντιεξουσιαστική του «πάλη».
Επειδή οι καιροί είναι ύποπτοι, τα όσα προτείνουμε στους νέους τα προτείνουμε και στον ίδιο τον Τσίπρα. Καλό είναι κι αυτός να ρίχνει μια δεύτερη «ματιά». Πριν πέσει σε «αγκαλιές», καλό είναι να δει ποιοι σηκώνουν τα χέρια. Απλά πράγματα. Τα χέρια πάντα σηκώνονται με τον ίδιο τρόπο, είτε για ν’ αγκαλιάσουν είτε για να καρπαζώσουν. Στο τέλος μόνον καταλαβαίνεις για τι ακριβώς σηκώθηκαν. Ο Τσίπρας ας γνωρίζει ότι το έργο, το οποίο θα «ανεβάσουν» σε έναν περίπου μήνα, δεν θα έχει το τέλος που είχε η περσινή «παράσταση». Η νέα έκδοση των «Δεκεμβριανών» μπορεί να έχει εκπλήξεις και ανατροπές. Όπως όλες οι μεγάλες «επιτυχίες» άλλωστε.
Αntipalos 